რევაზ ინანიშვილი

• მოგონებები რევაზ ინანიშვილზე

ერთხელ შევესწარი, _ რეზო ოთახის კუთხეში საქმიანი სახით იდგა, ხელში ეჭირა ფანქარი და ზედ მავთულს ახვევდა… ვკითხე: “რეზო, რა არის, რას წვალობ?”, “ფანქარს საშლელი მოსძვრა და ვამაგრებ, საშლელიანი ფანქრის გარეშე ვერ ვძლებ”.
ამის შემდეგ, სადაც კი საშლელიანი ფანქრები შემხვდებოდა, მაშინვე ვყიდულობდი და რეზოსთან მიმქონდა. ახლაც კარადაში მიდევს რეზოსთვის უცხოეთიდან ჩამოტანილი ორი საშლელიანი ფანქარი.

გოგი ხარაბაძე

რე­ზო ინ­ა­ნიშ­ვი­ლი “დი­ლის” რე­დაქ­ტო­რია. მე მას კარ­დე­ნა­ხე­ლი პო­ე­ტი ქა­ლის, მე­რი ბი­წა­ძის ლექ­სე­ბი მი­ვუ­ტა­ნე. მითხ­რა, შე­ნი სა­ბავ­შ­ვო ლექ­სე­ბიც მო­ი­ტა­ნე, და­გი­ბეჭ­და­ვო. მე ვე­უბ­ნე­ბი, სა­ბავ­შ­ვო ლექ­სებს არ ვწერ-მეთ­ქი. რას ამ­ბობ კა­ცო, რო­გორ თუ არ წერ, გა­ზაფხულ­ზე ლექ­სი არ და­გი­წე­რიაო? მე მივ­ხ­ვ­დი, მის­თ­ვის რო­გო­რი წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო მწერ­ლის­გან ბავ­შ­ვე­ბის თვა­ლით სამ­ყა­როს აღქ­მის შე­უძ­ლებ­ლო­ბა, მივ­ხ­ვ­დი, რომ რა­ღაც აკლ­და ყვე­ლას, ვი­საც არ შე­ეძ­ლო ბავ­შ­ვე­ბის თვა­ლით შე­ე­ხე­და ბუ­ნე­ბის­თ­ვის, ცხოვ­რე­ბის­თ­ვის, მცე­ნა­რე­თა და ცხო­ველ­თა სამ­ყა­როს­თ­ვის. ის ბუ­ნე­ბის დი­დი შვი­ლი იყო და ეს რა გა­საკ­ვი­რია, მი­სი “კა­ცე­ბის”, “ბი­ბოს”, შიო პა­პა­სა და უშ­ი­შა პა­პას შემ­დეგ.
ად­ა­მი­ა­ნის სმე­ნა­საც, მხედ­ვე­ლო­ბა­საც აქვს თა­ვი­სი საზ­ღ­ვ­რე­ბი, რე­ვაზ ინ­ა­ნიშ­ვილს კი მემ­გო­ნი ეს არ ეხ­ე­ბო­და, ის ყო­ველ­გ­ვა­რი ინს­ტ­რუ­მენ­ტა­რი­ე­ბის გა­რე­შე ახ­ერ­ხებ­და ყო­ფი­ე­რე­ბი­სა და სამ­ყა­როს ყო­ველ­გ­ვარ გან­ზო­მი­ლე­ბა­ში წვდო­მას. იგი რა­ღაც ზეგ­რ­ძ­ნო­ბა­დი გამ­ტა­რი იყო სამ­ყა­რო­სი და შე­ეძ­ლო გა­დაქ­ცე­უ­ლი­ყო ყვე­ლა ას­ა­კის ად­ა­მი­ა­ნად და ყვე­ლა­ნა­ირ სუ­ლი­ერ და უს­უ­ლო არ­სე­ბად.

მე­რი ბარ­ნა­ბიშ­ვი­ლი